De laatste tijd heb ik het vaak over m’n journal. Rust in je hoofd nodig? Schrijf van je af. Geen overzicht op je taken? Pak je journal er maar bij. Ideeën uit je brein ergens dumpen? Journal. Hier sta ik echt 100% achter, maar ik merk ook dat ik de afgelopen tijd niet altijd even lekker in m’n vel zit. En dan is m’n ‘dankbaarheid’ opschrijven in de ochtend ineens niet zo makkelijk meer. Want dan ben ik niet meer dankbaar, maar vind ik alles kut. Dit is hoe ik begon met negatief journalen.

“Ik ben dankbaar voor de mogelijkheid om me kut te voelen, hoe kut dat ook is.”

Vorige week had ik het er al over in aflevering 13 van Als Los Zand. Dankbaarheid. Zou ook wel raar zijn als die aflevering niet over dankbaarheid ging, want hij heet ook zo. Goed. In de aflevering begin ik met een zin die ik twee weken geleden ‘s ochtends in m’n journal schreef: “Ik ben dankbaar voor de mogelijkheid om me kut te voelen, hoe kut dat ook is.”

In dit artikel wordt het zelfs hate gratitude genoemd, een handige skill voor mensen die van nature niet zo dankbaar of sprankelend zijn. Nou, daar herken ik mijzelf wel in. Van nature ben ik misschien zelfs een misantroop. Daarom vind ik het ook zo belangrijk mijn dankbaarheid op te blijven schrijven, maar dat is voor een andere keer. In het kort gaat het erom het positieve, of de les, te blijven zoeken in het negatieve. Want het is makkelijk om dankbaar te zijn als dingen gaan zoals je wilt. Maar als het niet gaat zoals je wilt, is het moeilijk om dankbaar te zijn voor de lessen die je hieruit haalt of kan halen. Hiermee leren omgaan is waar het om draait.

Om ook iets op te schrijven wat ik kut vind (of zelfs haat) en daarin iets te vinden waar ik dankbaar voor ben.

In principe schrijf ik elke ochtend op waar ik dankbaar voor ben. In mijn week waarin ik dit uitprobeerde, ging dit echt heel erg goed. Ik voelde me geïnspireerd, maar dit voel na deze week al snel weer weg. Het werd elke ochtend moeilijker om ergens dankbaar voor te zijn. Na een paar dagen ‘wakker worden’ geschreven te hebben, vond ik het wel weer goed geweest. Vooral als ik wakker werd en überhaupt niet dankbaar ben dat ik weer ben wakker geworden.

Het idee van je dankbaarheid journalen is natuurlijk dat je de kleine dingen blijft waarderen. Ze niet voor lief neemt. Maar ik wilde een manier om dit om te draaien. Hoe hou ik mijn journal bij als ik alles kut vindt? Het inzicht dat ik kreeg van Vera Helleman, over het prikken van een gaatje in de negatieve matrix en het positieve toelaten, kwam bij me op. Dit sloot perfect aan bij hate gratitude. Om ook iets op te schrijven wat ik kut vind (of zelfs haat) en daarin iets te vinden waar ik dankbaar voor ben.

Om je gedachtegang te veranderen heb je lef nodig, onderschat dat niet.

De cynicus in me zegt eigenlijk gelijk dat dit hetzelfde is als weglopen. Maar het is niet weglopen. Het is het negatieve recht in de ogen kijken en het lef hebben om er iets positiefs in te zien. Het is acceptatie. En acceptatie is één van de moeilijkste dingen die je kunt doen. Om je gedachtegang te veranderen heb je lef nodig, onderschat dat niet.

Als voorbeeld gaf ik aan het begin van deze blog al mijn eigen zin. Dankbaar zijn voor de mogelijkheid om me kut te voelen. Ik besefte me dat de ruimte en privileges hebben om je kut te kunnen voelen (en er wat aan te kunnen doen) al iets is om dankbaar voor te zijn. En dat is waar hate gratitude om gaat.

Wat vind jij van deze vorm van journalen? Laat hieronder een reactie achter of stuur me een bericht op Instagram. Thanks voor het lezen en deel vooral!

‍